سخت است تنهایی

دلم تنگ شده برای خاکی شدن شلوارم و شن ریزه های داخل کفشم میان خاک های شرهانی که شاید غبار از باطن و روحم بردارد.

دلم تنگ شده برای عرق کردن زیر آفتاب داغ شرهانی تا شاید عرق شرم از شهدا را از رویم پاک کند و کمتر خجالت زده اش ان بمانم.

دلم تنگ شده برای خستگی های خادمین شرهانی که شاید قوت و قدرت و امیدم را افزون کند برای ادامه راهی به نام زندگی.

دلم تنگ شده برای غم غصه های سختی های شرهانی که شادابی روح را هدیه می کند و مست از سبوی شهدا می کند

دلم تنگ شده برای سه راهی خرمشهر و پادگان شهید محمودوند که می تواند خلاصم کند از اینهمه دوراهی های پیش رویم.

دلم تنگ شده برای نفس نفس زدن هایم میان پادگان دوکوهه و بی قراری های آن...

دلم تنگ شده برای تنهایی میان حسینیه گردان تخریب و احساس نزدیکی به علی محمودوند و کمی درد و دل با مجید پازوکی.

دلم تنگ شده برای حوض پر از آب پادگان دو کوهه که جسم و جانم را خنک می کردم و وضوی عشق در آن می گرفتم.

دلم تنگ شده برای یک لحظه شنیدن نوای"ای لشگر صاحب زمان آماده باش..." از بوق های زنگ زده پادگان.

دلم تنگ شده برای حس حضورشان که آغوش باز کرده و لبخندشان شیرینی احلی من العسل را برایم حکایت کند.

همه این ها به کنار، اما

دلم تنگ شده برای خودم که خیلی وقت است از خودم دور شده ام و دیگر یادی از خودم نمی کنم!

گم کرده ام خودم را!!! مفقود الاثر شده ام!

نمی دانم کجا اندخته ام خودم را !!!

و نمیدانم چرا دائم پی خودم میان آن سرزمین نورانی می گردم!!!

آخر من کجا و در آن بهشت گم شدن کجا؟!؟!

آخر من کجا و آن دل تنگی های ناب کجا؟!؟!

آخر من کجا و این همه ادعا کجا؟!؟!

آخر من کجا و ....؟!؟!

شاید می خواهم اینگونه کمی دلداری دهم خودم را!

می شود به حرمت آن همه خون سرخ، اگر پیدایم کردید خبرم کنید؟!

سخت است تنهایی...